بهینه‌سازی زمان سیستم امدادرسانی در شرایط مخاطره با تقسیم وظایف بین مراکز و درنظرگیری ظرفیت حداکثری ناوگان (مطالعۀ موردی: شهر قزوین)

جلوگیری از تبدیل مخاطرات طبیعی به فجایع انسانی مستلزم ارتقای توان مدیریتی و برنامه‌ریزی‌های مدیریت مخاطره است. بنابراین در روند خدمت‌رسانی در چنین حوادثی، ثانیه‌ها و دقایق اهمیت بسزایی در نجات انسان‌ دارند. به‌همین منظور، برنامه‌ریزی برای استفادة بهینه از زمان در دسترس سیستم امدادرسانی در این موارد، به افزایش توان عملیاتی سیستم پشتیبان، امدادرسانی در کمترین زمان ممکن و نیز تخصیص صحیح منابع به افراد نیازمند منجر خواهد شد. در این زمینه، پژوهش حاضر سعی دارد با ارائة مدلی به‌منظور تقسیم وظایف امدادرسانی مناطق مختلف یک شهر، بین بیمارستان‌ها و مراکز امدادرسانی، و با درنظرگیری ناوگان‌های امدادی تخصیص‌یافته به آنها برای امدادرسانی، و نیز به‌کارگیری فواصل واقعی مناطق مختلف شهر قزوین از این مراکز، به بهینه‌سازی زمان لازم برای انتقال مجروحان در شرایط مخاطره به بیمارستان‌ها، در یک زنجیرة تأمین سه‌مرحله‌ای بپردازد و برای تحقق اهداف مورد نظر، ظرفیت ناوگان امدادرسانی را نیز در مسئله لحاظ کند. ازآنجا که یافتن جواب بهینه در زمان معقول، برای مسئله با استفاده از روش‌های دقیق ناممکن است، در این مقاله برای حل، از یک الگوریتم ژنتیک پویا دارای کروموزوم‌هایی با ساختار متغیر استفاده می‌شود. همچنین به‌منظور بررسی صحت نتایج به‌دست‌آمده از این مدل، نتایج با جواب‌های روش جست‌وجوی تصادفی مقایسه شد. نتایج، نشان از برتری مدل ارائه‌شده دارد و بیانگر کاهش میانگین جواب‌ها در مواردی نظیر افزایش تعداد وسایل امدادی و ظرفیت آنها و کاهش زمان امدادرسانی اولیه و نیز افزایش میانگین جواب‌ها با افزایش تعداد مجروحان است.